lalma is een meisje. haar naam laat zich omschrijven als ‘a piece of land that defends only on rain’. voor john roan is zij de ruimte die steeds tussen hem en zijn moeder heeft gestaan en zich opwierp als een emotionele en communicatieve muur. als de moeder er plots niet meer is, blijkt lalma nog steeds in zijn nabijheid te vertoeven. zij migreert van het land voor zijn voeten naar zijn schouders. zou zij vanaf dat moment als zijn kompas kunnen fungeren? de eerste etappe van hun tocht leidt hen naar een op black-metal geïnspireerde plaat, maar geconcipieerd op zijn eigen voorwaarden, en met als initiële intentie een verwrongen maar eerlijk eerbetoon aan de moeder. onder andere. de plaat wordt  een collectie van impressies die in een recent en minder recent verleden indruk hebben gemaakt en een gevoel van ongemak geïnstalleerd hebben. onder andere. de plaat wordt het vehikel om hem tijdelijk door de woestenij van zijn verwarring te loodsen. ’the realm’ werpt zich als eerste single op als metafoor voor die ene situatie waar we de beste versie van onszelf niet meer kunnen zijn en we enkel nog voor het kamp van de vlucht weten te kiezen. de lokroep naar innerlijk rust is enorm sterk, en het pad ernaar toe blijkt niet zonder hobbels. gelukkig maar….

 

john roan maakt al meer dan 20 jaar deel uit van ‘arsenal’, maar dit uiterst persoonlijk relaas kon enkel verteld worden in een compleet andere constellatie. en ’lalma’ blijkt daar de perfecte belichaming voor te zijn